آیا اعمال میدان الکترومغناطیس پالسی در ناحیه کمری-لگنی زنان یائسه استئوپروتیک، بر فعالیت نورون‌های حرکتی عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس موثر است؟ با تأکید بر بررسی تغییر منحنی فراخوانی رفلکس H

هدف: اعمال میدان‌های الکترومغناطیسی پالسی (Pulsed electromagnetic fields, PEMFs) در زنان استیوپروتیک اولیه در افزایش بیومارکرهای سنتز استخوان و کاهش دامنه و سرعت نوسانات مرکز فشار موثر بوده است. در مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش احتمالی این میدان‌ها بر پاسخ‌های عصبی-عضلانی، اثر آنی اعمال میدان الکترومغناطیسی پالسی در ناحیه کمری-لگنی بر منحنی فراخوانی رفلکس H عضله سولئوس و گاستروکنمیوس در زنان یائسه استئوپروتیک بررسی شد. مواد و روش‌ها: برای بررسی اثر آنی اعمالPEMF ، ۲۲ زن یائسه‌ی استئوپروتیک (۴۸-۶۵ سال) داوطلبانه در مطالعه وارد شدند و به‌صورت تصادفی در دو جلسه اعمال PEMF و پلاسبو (دستگاه مگنت خاموش) شرکت کردند. میدان الکترومغناطیس پالسی با فرکانس ۳۰هرتز، شدت ۴۰گوس و مدت ۴۵ دقیقه در ناحیه کمری-لگنی) اعمال شد. جهت از بین رفتن اثر احتمالی یک جلسه اعمال میدان الکترومغناطیس پالسی، بین جلسات پلاسبو و اعمال میدان مغناطیسی، یک هفته فاصله در نظر گرفته شد. قبل و بعد از جلسات، منحنی فراخوانی رفلکس H عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس ثبت شد و  دامنه، شدت تحریک و زمان تأخیر مربوط به پاسخ H ابتدایی، حداکثر و انتهایی تعیین شد. یافته‌ها: بعد از اعمال 45 دقیقه PEMF، میانگین شدت تحریک لازم جهت ظهور H ابتدایی در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس به ترتیب 48/0 و 55/0 میلی‌آمپر کاهش پیدا کرد (5/0P<). میانگین تأخیر مربوط به ظهور H ابتدایی در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس به ترتیب 01/2 و 67/1 میلی‌ثانیه کاهش پیدا کرد (5/0P<). میانگین دامنه‌ی قله به قله مربوط به H ماکزیمم نیز در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس در مقایسه با جلسه پلاسبو افزایش پیدا کرد (5/0P<). نتیجه‌گیری: بلافاصله پس از اعمال PEMF تسهیل در پاسخ رفلکس H دو عضله تند و کند انقباض سولئوس و گاستروکنمیوس مشاهده شد. در هر دو عضله بعد از اعمال میدان الکترومغناطیس پالس، با کاهش شدت تحریک متناظر با پاسخ آستانه و پاسخ حداکثر و هم‌چنین کاهش در زمان تأخیر مربوط به ظهور H، منحنی‌های فراخوانی دو عضله به سمت چپ جابه‌جا ‌‌شد که می‌تواند نشانگر تسهیل فعالیت نورون‌های حرکتی آلفا در سطح نخاع باشد